fot. Ansgar Sommer
Braunes Haarschaf (Owca Brązowowłosa) zalicza się do ras mięsnych tzw. "szerstnych", nie wymagających strzyżenia. Jej oznaczenie kodowe w Europie oraz w Polsce to: BHS
Pierwotnie rasa BHS opracowana została jako przedstawiciel tzw. rasy "Owcy Lądowej" (ang. "Landrace"), lecz obecne jej rozmiary wykraczają poza ramy określone dla Owcy Lądowej i należy mówić o rasie pośredniej pomiędzy dużą a średnią ze wskazaniem i trendem w kierunku przedstawiciela rasy dużej.
Owce rasy Braunes Haarschaf z całą pewnością zasługują na miano "Owcy Domowej". Są nadzwyczaj bardzo przyjacielskie wobec swoich gospodarzy i łatwo wchodzą z nimi w bliskie relacje.
Bardzo szybko uczą się schematów zachowań i stają się niezwykle towarzyskie jeżeli tylko opiekun poświęci im trochę uwagi... niektóre osobniki same wychodzą z inicjatywą.
Potrafią również sprytnie wykorzystać swoją inteligencję w celu dotarcia do ulubionych przysmaków zaskakując swoim konsekwentnym działaniem.
O Braunes Haarschaf można mówić śmiało, iż stanowią ozdobę zagrody, parku czy ogrodu. Ich zróżnicowana kolorystyka sprawia, iż w ich otoczeniu nie można mówić o monotoni.
Owce Braunes Haarschaf są owcami pozbawionymi rogów. Mają duży potencjał jeżeli chodzi o modelowanie ich docelowej wielkości i zaliczają się do owiec średnich oraz dużych.
W szczególności ich atrakcyjność uwypukla się w wariancie pośrednim pomiędzy owcą dużą a średnią, który to jest również najbardziej optymalnym z ekonomicznego punktu widzenia (polski system dopłat i skupu nie premiuje ras dużych). W połączeniu z brakiem rogów i posiadanymi cechami towarzyskimi, owce BHS są bardzo przyjazne wobec dzieci i stają się dla dzieci dużą atrakcją, obszarem do integracji z przyrodą, integracji sensorycznej, urozmaiceniem zagrody agroturystycznej itd.
Młode jagnięta przychodzą na świat praktycznie przez cały rok (rasa a-sezonowa) przynosząc radość gospodarzom nieomal o każdej porze roku.
Rasa Braunes Haarschaf cechuje się smukłą budową i wąską głową co eliminuje problemy z wykotami. Owce są bardzo zwinne i z dużą łatwością potrafią odzyskać oraz utrzymać tereny zielone.
Skutecznie niszczą przy tym siedliska kleszczy (jak również komarów) redukując sukcesuywnie do zera populację tych pajęczaków na terenie objętym wypasem.
Wspominana zdolność do zmiany okrywy przekłada się również na higienę a w konsekwencji na znaczącą redukcję problemu much i brak konieczności przycinania (tzw. kopiowania jako środka zaradczego) ogonów, co uznane zostało w Polsce za formę okaleczania zwierząt również w odniesieniu do owiec.
Owce Braunes Haarschaf są owcami bardzo odpornymi, jedymi z najodporniejszych w naszej strefie klimatycznej. Z całą pewnością są najodporniejsze w gronie ras szerstnych i jest to jedna z ich cech rozpoznawczych.
Dzięki rzeczonej odporności naturalnej i przygotowaniu termicznemu (solidna wełna stanowiąca okrywę zimową) do naszej strefy klimatycznej nie wymagają dodatkowych szczepień (zakładając nawet bardzo uproszczoną owczarnię) na wybrane typy bakterii, oczywiście jeżeli nie wystawi się ich zdrowia fizycznego lub psychicznego na inne ciężkie próby. Trudno dziś powiedzieć kto wymyślił określenie "szepień na beztlenowce": weterynarze czy hodowcy, natomiast za tym hasłem tak naprawdę kryje się zapalenie płuc z następstwami wynikające z wychłodzenia organizmu owcy (dotyczy przede wszystkim najmłodszych osobników) w naszym klimacie. Owiec Braunes Haarschaf problem ten zupełnie nie dotyczy.
Stąd stanowią najlepszy wybór dla hodowców początkujących, gdyż dzięki bardzo dużej odporności wybaczają błędy "młodego hodowcy".
Nie wymagają szczególnie skomplikowanego siedliska, w naszym klimacie większość zimy wolą spędzić na zewnętrz (w obszarach nizinnych) dzięki bardzo rozbudowanej okrywie zimowej. Również wykoty często mają miejsce właśnie na zewnątrz a matki potrafią sprawnie oczyścić młode jagnięta, które rodzą się z okrywą przejściową. W przypadku większości ras szerstnych zimowe czy wczesnowiosenne wykoty na zewnątrz zakończyłyby się z wysokim prawdopodonieństwem śmiercią jagnięcia.
Owce te są zdolne do pokonywania sporych dystansów w poszukiwaniu pożywienia, nie tracąc przy tym nadto energii i są bardzo dobrym wyborem na tereny o niskiej i średniej jakości gleby.
Zdjęcie ze zbiorów Pani Laury Schoenberg
Samce osiągają wagę: 85-110 kg (chociaż mamy obecnie w Polsce samca 120kg)
Samice osiągają wagę: 60-80 kg
Ilość jagniąt w wykocie: 1-4, typowo 2 (przy bardzo mało energetycznej paszy: 1)
Barwa: od kremowej do ciemnobrązowej
© Wszystkie prawa zastrzeżone
